چند روز پیش خبر فوت پدر بزرگ یکی از بهترین دوستامو شنیدم ،خیلی ناراحت شدم راستشو بخواهید نه به خاطر پدر بزرگش بلکه به خاطر خودش که می دونم چه گوهری شو از دست داده،به قول دکتر الهی قمشه ای ما برای خودمون ناراحتیم که گوهری  رو از دست دادیم مگر نه گوهر که به اصلش بازگشت،به هر حال به این دلیل توی این پست شعری رو می نویسم که اخرین سروده مولوی در بستر بیماری بوده که به پسرش گفته:

رو سر بنه به بنه به بالین تنها مرا رها کن         ترک منه خراب شبگرد مبتلا کن
ماییم و موج سودا شب تا به روز تنها       خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن

ماییم و اب دیده در کنج غم خزیده          بر اب دیده ما صد جای اسیا کن

خیره کشیست مارا دارد دلی چو خارا      بکشد کسش نگوید تدبیر خون بها کن
بر شاه خوب رویان واجب وفا نباشد        ای زرد روی عاشق تو صبر کن وفا کن
دردیست غیر مردن کان را دوا نباشد       پس من چگونه گویم کین درد را دوا کن

امیدوارم همیشه سر بلند باشید